Τα μεσάνυχτα που σμίγουν οι καιροί
κι ανταμώνει το τραγούδι με το δάκρυ
μαραμένο τριαντάφυλλο σε μια άκρη
το φιλί το ξεχασμένο καρτερεί.

Στο μπαλκόνι τ’ ουρανού
σκάλα να μου ρίξεις.
Παραθύρι, αγάπη μου,
στον καημό ν’ ανοίξεις.

Τα μεσάνυχτα που ακούγεται η σιωπή
και δακρύζουν για τον άνθρωπο τ’ αστέρια
ικεσίες προσμονής τα δυο μου χέρια
καρτερούνε τυλιγμένα στην ντροπή.

Στο μπαλκόνι τ’ ουρανού
σκάλα να μου ρίξεις.
Παραθύρι, αγάπη μου,
στον καημό ν’ ανοίξεις.

Τα μεσάνυχτα που σμίγουν οι καιροί
κι ανταμώνει το τραγούδι με το δάκρυ.