Στο σύρμα αγκιστρωμένες οι καρδιές,
καρφιά στο πέλαγος τα βλέμματα,
στη Γυάρο, στη Μακρόνησο,
στον Αη Στράτη ή στην Ικαρία,
είχαμε όλο τον καιρό
να μάθουμε τα ψέματα
που στην Αθήνα λέγατε γι’ αληθινή ιστορία.
Ξημέρωνε γιορτή και στην ακρογιαλιά,
με τον κρυφό μου γιό στην αγκαλιά,
ήρθες εσύ με δάκρυα πικρά
να ξεδιψάσεις τον αλμυρό γιαλό.
Απ’ τη γιορτή απών μόνο εγώ...
Βλέπεις, νόμισα ψεύτικο το μήνυμα που πήρα.
Πώς να πιστέψω πως εσύ θα `ρχόσουν ως εδώ,
στο άνομο που λέγατε νησί
και με καραβι της γραμμής
που είναι άγονη και στείρα.