Μάη, πανώρια είδες το φως,
Μάη και του θανάτου το σκοτάδι,
όταν χωρίς ελπίδα Ανάστασης
την Κάθοδο έζησες στον Άδη.
Βασιλισσα χιλιόχρονη,
σκλάβα τώρα αιώνια,
στολίστηκες την ημισέληνο
και στου Βοσπόρου παίζεις τα νερά,
όταν στου Μάη το ολόγεμο φεγγάρι,
το αερικό του πεπρωμένου Βασιλία κουφάρι
διώχνει απ’ την Αγιά Σοφιά τελώνια και δαιμόνια,
και μυστικά να προσκυνήσει αναζητά,
στη Χάλκη και στον Μαρμαρά,
στο Πέρα και στον Γαλατά,
στη Χώρα, στο Φανάρι,
τον τελευταίο τίμιο σταυρό,
τον χρυσοποίκιλτο, τον λαμπερό
που ο Άγγελος εξέχασε στον ουρανό να πάρει.