Δεν μπορείς πια ν’ αλλάξεις την δική μου την γνώμη,
είν’ αργά κι αν θα κλάψεις κι αν ζητήσεις συγγνώμη,
δεν μπορείς ν’ αναστήσεις μια καρδιά πεθαμένη,
και να ζήσεις μι’ αγάπη που `ναι χρόνια χαμένη.

Είναι κάπως σκληρή και πικρή η αλήθεια,
μα να ζει ποιος μπορεί στης ψευτιάς την συνήθεια,
είναι κάπως σκληρή και πικρή η αλήθεια,
μα δεν έχω καρδιά, να σου δώσω βοήθεια.

Δεν μπορείς πια ν’ αλλάξεις την ζωή μου την άδεια,
έχει, ο πόνος, γεμίσει την καρδιά μου σημάδια,
δεν μπορείς να γλυκάνεις μια ψυχή πικραμένη,
κι είν’ αργά να μιλάμε για μι’ αγάπη χαμένη.

Είναι κάπως σκληρή και πικρή η αλήθεια,
μα να ζει ποιος μπορεί στης ψευτιάς την συνήθεια,
είναι κάπως σκληρή και πικρή η αλήθεια,
μα δεν έχω καρδιά, να σου δώσω βοήθεια,
μα δεν έχω καρδιά, να σου δώσω βοήθεια.