Βραδιάζει και βαριά συννεφιάζει,
και ο δρόμος με βγάζει πάλι εκεί που πονώ,
φεύγουν οι νύχτες μου μ’ αγωνία και κλάμα
το μεγάλο μου δράμα είναι που σ’ αγαπώ.

Ήταν περίεργο να χαθεί τέτοια αγάπη,
ήταν παράξενος ο δικός σου χαμός,
πόσο πονώ το ξέρει μόνο ο Θεός.

Βραδιάζει κι η καρδιά μου στενάζει,
και με τέτοιο μαράζι απορώ πώς βαστώ,
φεύγουν οι νύχτες μου μ’ αγωνία και κλάμα
το μεγάλο μου δράμα είναι που σ’ αγαπώ.

Ήταν περίεργο να χαθεί τέτοια αγάπη,
ήταν παράξενος ο δικός σου χαμός,
πόσο πονώ το ξέρει μόνο ο Θεός.