Απ’ το φιλότιμό μου εγώ
χαμένος πια θα πάω,
μου κάνεις μαύρη την ζωή
κι όμως στο συγχωράω,
κι όμως στο συγχωράω.

Εγώ πονώ κι εσύ γελάς,
εσύ που μ’ αγαπούσες,
αν ήξερες να αγαπάς,
δε θα με τυραννούσες,
λίγο θα με πονούσες.

Αλλίμονο σ’ εμένανε
με την καρδιά που έχω,
μπροστά σου πάντοτε γελώ
και μέσα μου πονώ,
και μέσα μου πονώ.

Σαν ξένο με περιφρονείς
και λέξη δε θα βγάλω,
δε θέλω εσύ να πικραθείς,
ούτε να σε προσβάλλω,
γιατί σε αγαπάω.

Αλλίμονο σ’ εμένανε
με την καρδιά που έχω,
μπροστά σου πάντοτε γελώ
και μέσα μου πονώ,
και μέσα μου πονώ.