Σαν θ’ ακούσεις μέσ’ στη νύχτα
ένα κλάμα σιγανό,
θα `μαι εγώ, παλιά μου αγάπη,
που για σένα θα πονώ.

Κι αν σε ξύπνησα, συγγνώμη,
μ’ έφεραν κοντά σου οι δρόμοι
που τους παίρναμε παρέα
μια φορά κι ένα καιρό.

Μια φορά κι ένα καιρό, όπως λεν στα παραμύθια,
η αγάπη φώλιαζε και μέσ’ στα δικά σου στήθια,
μια φορά κι ένα καιρό, πριν αλλάξεις στράτες
που είναι προς το τέρμα τους δάκρυα γεμάτες.

Σαν θ’ ακούσεις μέσ’ στη νύχτα
κάποιον αναστεναγμό,
θα `μαι εγώ και κάποιο αστέρι,
λυπημένο και χλωμό.

Που είν’ η μόνη συντροφιά μου
στην πικρή τη μοναξιά μου,
από τότε που μου πήρες
της καρδιάς μου τον παλμό.

Μια φορά κι ένα καιρό, όπως λεν στα παραμύθια,
η αγάπη φώλιαζε και μέσ’ στα δικά σου στήθια,
μια φορά κι ένα καιρό, πριν αλλάξεις στράτες
που είναι προς το τέρμα τους δάκρυα γεμάτες.