Έχω, τον κόσμο, βαρεθεί
κι απ’ τη ζωή, φαρμακωθεί
κι αυτή, τη δόλια μου καρδιά,
την παίδεψα πολύ σκληρά
και θέλω να πεθάνω,
και θέλω να πεθάνω.

Κι αυτή τη μάνα, τη φτωχή,
που με κοιτούσε με στοργή,
γιατί ήμουν η ψυχή της,
αντί να δώσω για να πιει
λίγο νερό, να δροσιστεί,
την πότισα τα πιο πικρά
φαρμάκια στη ζωή της.

Έχω, τον κόσμο, βαρεθεί
κι απ’ τη ζωή, φαρμακωθεί
κι αυτή, τη δόλια μου καρδιά,
την παίδεψα πολύ σκληρά
και θέλω να πεθάνω,
και θέλω να πεθάνω.