Γυρνάς και λες, σε φίλους και γνωστούς,
πως έφυγες κι εγώ τον κόσμο όλο έχασα,
κάθε στιγμή για σένα πως μιλώ,
τα βράδια πώς πονώ κι ότι δε σε ξέχασα.

Γυρνάς και λες πως ζω στο παρελθόν,
απέχω απ’ το παρόν και πως δε σε ξεπέρασα,
γυρνάς και λες πώς πίσω αν θα `ρθείς,
θ’ ανοίξω αγκαλιά κι ας πέρασα όσα πέρασα.

Τόσα ξέρεις, τόσα λες, έχω σβήσει πια το χθες,
μάλλον είσαι εσύ αυτή, τώρα που μετράει πληγές,
τόσα ξέρεις, τόσα, λες, ίσως να γυρίσεις θες,
θα `ρθει όμως κι η στιγμή να πληρώσεις για όσα φταις.

Γυρνάς και λες, όσο κι αν προσπαθώ
να σβήσω, δεν μπορώ, τα μάτια σου απ’ τη σκέψη μου,
πως αν ποτέ εγώ σε ξαναδώ το πόσο σ’ αγαπώ
θα είναι η μόνη λέξη μου.

Γυρνάς και λες πως θέλω να σε δω,
πως μόνος δεν μπορώ και πως δε σε ξεπέρασα,
γυρνάς και λες πώς πίσω αν θα `ρθείς,
θ’ ανοίξω αγκαλιά κι ας πέρασα όσα πέρασα.

Τόσα ξέρεις, τόσα λες, έχω σβήσει πια το χθες,
μάλλον είσαι εσύ αυτή, τώρα που μετράει πληγές,
τόσα ξέρεις, τόσα, λες, ίσως να γυρίσεις θες,
θα `ρθει όμως κι η στιγμή να πληρώσεις για όσα φταις.