Όλοι οι φόβοι μου πεθαίνουν,
έχουν γεράσει και μαθαίνουν
πως τα πουλιά της μοναξιάς μου
είναι πλέον δειλά.

Κι αν ήμουν κάποτε χαμένος,
μες στο κελί μου προδομένος,
νιώθω το χρόνο που κυλούσε
να επιστρέφει ξανά.

Άνοιξα τα χέρια μου ψηλά στον ουρανό
είν’ οι πόρτες κλειστές,
μα τα φώτα μου δείχνουν το αύριο.
Όχι δεν ψάχνω το κλειδί της εφηβείας να βρω,
θέλω να μάθω πια να ζω.

Όλα τα λάθη μου παγώνουν,
είναι εφιάλτες που τελειώνουν,
τα σύννεφα της ανοχής μου
έχουν πια διαλυθεί.

Κι αν ήμουν κάποτε πνιγμένος,
μέσα στη στάχτη βυθισμένος,
πέφτει η αυλαία την σκιάς μου
σα θλιμμένη βροχή.