Βράδυ θαμπό
Στη σκιά πριν μπω
Νεκροθαλάμου
Σε αυλό ακουμπώ
Τα δάχτυλά μου

Αβρά βιολιά
Γελούν φιλιά
Μπρος στη σελήνη
Και τα μαλλιά
Η αύρα μου λύνει

Αστέρια αχνά
Κεντώ συχνά
Μες στο σκοτάδι
Και ο νους ξεχνά
Το βλέμμα του Άδη

Τότε η στοργή
Γίνετ’ οργή
Για όλα τα γύρω
Και στη σιγή
Ποθώ να γείρω