Δεν ξέρω αν τα μάτια σου είναι τα ίδια ακόμα,
αν μοιάζουνε λουλούδια στη βροχή,
εγώ θα τα ξεχώριζα σε θάλασσα, σταγόνα,
μια στάλα αίμα, μέσα σε πληγή.

Δεν ξέρω αν το σώμα σου είναι το ίδιο ακόμα,
αν μοιάζει μ’ ένα σύννεφο απαλό,
ήταν μαζί ο ουρανός και το δικό μου χώμα
το πιο κοντά και το πιο μακρινό.

Δε με κρατάει ό,τι θυμάμαι,
δεν φτάνει να το πεις ζωή,
απ’ τα παλιά δεν ξεδιψάμε,
κανείς δεν ζει, αγάπη μου, με χθεσινό φιλί.

Δεν ξέρω αν το γέλιο σου είναι το ίδιο ακόμα,
εκείνο που χανόμουν σαν παιδί,
όλος ο κόσμος μίκραινε, γινόταν ένα στόμα,
χωρούσε μέσα σ’ ένα σου φιλί.

Δε με κρατάει ό,τι θυμάμαι,
δεν φτάνει να το πεις ζωή,
απ’ τα παλιά δεν ξεδιψάμε,
κανείς δεν ζει, αγάπη μου, με χθεσινό φιλί.