Σα θα φυσήξει ο άνεμος
και μένα θα με πάρει
τι είν’ το κορμί μου ενός δέντρου
σπασμένο το κλωνάρι.

Σα θα φυσήξει ο άνεμος
και μένα θα με πάρει,
οι ρίζες δε με δένουνε,
στη γη ξερό χορτάρι.

Άλλοι σταθήκαν τυχεροί,
πολλά έζησαν χρόνια,
μα εγώ μονάχα μια στιγμή
θέλω να ζήσω αιώνια.

Άλλα τα δέντρα τα ψηλά,
τα ελάτια, τα πλατάνια
κι άλλο τ’ αγρού τα λούλουδα
και τ’ άγρια βοτάνια.

Νερό δεν είχα για να πιω
και χώμα να ριζώσω,
μια μέρα έζησα στη γη
κι αγάπη πώς να δώσω.