Τλικ, τλκ, τλκ ...

Το ξύλινο αλογάκι φτάνει,
κάτω απ’ τη χαίτη τη χρυσή
ποια όνειρα ξανά θα κάνεις,
ποια τύχη που έχασες θα βρεις.

Βρέχει ο ουρανός ποτάμι,
μωβ και γαλάζια γιασεμιά,
σα ρόδι σπάει αυτό το βράδυ,
ποια θα με πάρει αγκαλιά.

Τλικ, τλκ, τλκ

Ανάβει σβήνει το φεγγάρι
σα φαναράκι στη σιωπή,
το σπίτι όλο περπατάει,
τα σύννεφα ακολουθεί.

Και γράφω με λευκό μελάνι
πάνω στο μαύρο το χαρτί
σα ρόδι σπάει αυτό το βράδυ
ποια θα μου δώσει ένα φιλί .

Τλικ, τλκ, τλκ

Στου βάλτου το θολό λιμάνι,
στου ύπνου την κοφτή πλαγιά,
το ξύλινο αλογάκι φτάνει
για να μας πάρει μακριά.