Το παραμύθι που μου `δωσαν είναι σκάρτο.
Δεν έχει δράκους. Δεν έχει ιππότες. Δεν έχει χαρές.
Έχει μονάχα ντιρεκτίβες σκοτεινές και με κρυφές υπογραφές,
σαν τραγωδία η ζωή, με οργανωμένη υποταγή.
Με επισκέψεις.
Με χρεωμένες κυβερνήσεις και συναντήσεις.
Στο περιθώριο οι σκέψεις μου κι εσύ.

Μέσα στον κύκλο…,
μαύρο το τζάμι και η καρέκλα μου, για αρχή.
Η ανταλλαγή…,
να προσκυνάω, να ζητιανεύω.
Σαν μαριονέτα αυτοί με θέλουν να χορεύω.
Να τους ζητάω. Να υποφέρω.
Μα έχουν ξεχάσει. Πως έχω κόψει το σχοινί.
Γυρνάω μονάχος μες στο δρόμο και φωνάζω:
-Ποιος είσαι εσύ, που με θέλεις να τρομάζω.
Ποιος είσαι εσύ;