Μια γυναίκα
χίλια χρόνια σιγοκλαίει,
κι ένας λυγμός
ζητάει στα χείλη της να σβήσει
Θέλει σε όλους τους ανθρώπους
να μιλήσει,
να πει για όλα πως εκείνη μόνο φταίει

Μην κλαις, Πανδώρα
Δε φταις εσύ
για όλου του κόσμου τα δεινά
Η δυστυχία και ο πόνος είναι δώρα
Είναι δώρα... ακριβά

Μέσα στη θλίψη
που η ίδια έχει προκαλέσει,
ένας καημός
την καίει σαν κάρβουνο στο στήθος
Ξέρει καλά πως είναι μόνο
ένας μύθος,
κι όμως ζητάει κάποιος να τη συγχωρέσει