Αφήνω πίσω μου τα μαύρα σημάδια,
κλείνω την πόρτα και πετάω το κλειδί,
είναι το όνειρο που πιάνει τα βράδια
και μου κλείνει τη φωνή.

Θα `θελα να κολλήσω
τον ωροδείκτη στην αρχή,
να κάνω την αλήθεια να μιλήσει στο ψέμα
και να ζήσουμε μαζί.

Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει φως,
υπάρχει δρόμος μυστικός,
κοντά σου θα `μαι όπου κι αν πας,
φυλάκισέ με αν μ’ αγαπάς.

Τη μέρα μπαίνω στη ζωή τους,
τη νύχτα βγαίνω βιαστικός
και του μυακού μου τους θορύβους
θα τους ξεσπάσω, ξέρω πώς.

Κάποτε θα γίνω ποτάμι,
στους όρμους σου να δίνω νερό
κι όλους αυτούς που καβαλάν το καλάμι
θα τους πάρει το κενό.