Ποιος Θεός, ποιος σκηνοθέτης
και ποια μοίρα μ’ οδηγεί,
ραγισμένος ο καθρέφτης
σαν πανάρχαια πληγή.

Σ’ ένα δράμα παίζω χρόνια
μέσα στη φορμόλη μου,
ή οι ρόλοι είναι πιόνια,
ή τα πιόνια ρόλοι μου.

Υποκλίνομαι στο τέλος
και πεθαίνω στη σκηνή,
εγώ ήμουν ο Οθέλος
σε παράσταση φτηνή.

Στο πολύ και στο καθόλου,
στη σιωπή λυτρώθηκα,
μπήκα στο πετσί του ρόλου
και αποθεώθηκα.

Μες στα μάτια μου τα φώτα,
τρέμουνε τα χείλη μου
απ’ το τρακ και τον ιδρώτα
σ’ άλλο έργο οι φίλοι μου.

Μαύρη πέφτει η αυλαία,
στο γυαλί η άχνα μου,
ράβω σαν τον Προμηθέα
τις βραδιές τα σπλάχνα μου.