Κλείνω το συρτάρι, κρύβω το κλειδί
να μην τους δώσω αφορμή.
Σβήνω το σημάδι, βάζω το σταυρό,
ήρθαν να μου πάρουν ό,τι έχω φυλαχτό.
Σπάσανε την πόρτα, λύσαν τα σκυλιά,
φύσηξε Βοριάς και συννεφιά.

Μα το σπίτι θα το κάψω ή θα καώ
και θα δακρύσω απ’ τον καημό.
Μέσα στο Χειμώνα, κάτω απ’ τη βροχή
θα το ξαναχτίσω απ’ την αρχή.

Την αυλή με το πυθάρι στη γωνιά,
του καϊκιού μου τα πανιά,
δεν τα χαραμίζω, δεν τα συζητώ
δείξε μου ποιος είσαι να σου πω ποιος είμαι γω.
Ξέρω από σκοτάδι, ξέρω κι από φως,
δεν μου πάει να κρύβομαι σκυφτός.

Μα το σπίτι θα το κάψω ή θα καώ
και θα δακρύσω απ’ τον καημό.
Θα ξορκίσω τα στοιχειά και το θεριό,
πάνω από τα συντρίμμια θα χορέψω και θα πιω.
Κι όλο το Χειμώνα, κάτω απ’ τη βροχή
θα το ξαναχτίσω απ’ την αρχή.