Σε θολό καιρό, πώς να γεννηθώ
μάνα μου, ζωή μου, ρίχνεις κεραυνό.

Χρόνια με πουλάς, γίνεσαι βραχνάς
όνειρα μου κλέβεις, σα γυαλί με σπας.

Μέσα στη σκλαβιά μου, σαν κολίγας ζω
συρματόπλεγμά μου, λευτεριά ζητώ.

Ναυαγός γυρίζω, μοίρα δεν ορίζω
στεριά ζητώ να βρω, με το Θεό μιλώ.

Ναυαγός γυρίζω, μοίρα δεν ορίζω
ο τόπος μου θηλιά, θεριό τον κυβερνά.

Μ’ ανοιχτά φτερά, πέταγα ψηλά
στ’ ουρανού τα μάκρη, μ’ άγρια πουλιά.

Κάστρο και βουνό, είχα σπιτικό
σύννεφο πατρίδα, ήλιο αδερφό.

Τώρα τα φτερά μου, γίνανε κουπιά
και το πέταγμά μου, μνήμη μαχαιριά.