Ασημοκαπνισμένο μου, μαλαματοδεμένο
μεταξοκεντημένο μου, διαμαντοστολισμένο
ανάμνηση όταν γίνεσαι μετρώ πληγές στο σώμα,
σαν καντιφές αμύριστος μαραίνομαι στο χώμα.

Για πες μου αν είσαι χριστιανή
τι θέλεις από μένα,
κόρη νεράιδα ξωτική,
τσιγγάνα, ψεύτρας γέννα.
Για σένα οι κλώνοι της καρδιάς
εγείρανε στο χώμα
κι ένας Θεός ξέρει γιατί
σε λαχταρώ ακόμα.

Πορφυρογεννημένο μου και καλαναθρεμένο
αγγελοκαμωμένο μου και αγιομυρωμένο
ανάμνηση όταν γίνεσαι ματώνει το σεντόνι
κι απλώνεται στα σπλάχνα μου καημός που δε μερώνει.