Θα την τραβήξω τη ζωή μου ως την άκρη
και τα ποτήρια της θα πίνω άσπρο πάτο,
σαν να `ναι νέκταρ και νερό κάθε φορά,
σαν να `ναι πράξεις που καμιά δεν μ’ αφορά.

Θα την τραβήξω τη ζωή μου
και την χορδή της θα την σπάσω,
σαν μουσική πέρα απ’ τα όρια
που απογειώνεται πελώρια.

Θα την τραβήξω τη ζωή μου
χωρίς να δίνω πια δεκάρα,
αν είναι τρέλα σαν την Άνοιξη,
αν είναι πόρνη σε κατάνυξη.

Θα ξενυχτάω πολεμόντας τα όνειρά μου
και της χαράς μου τα παιδιά θα εγκαταλείπω,
σα να `ναι της ντροπής μου άγνωστοι καρποί,
σα να `ναι θέλω που ποτέ δε θα συμβεί.