Στην εποχή του κάτι σαν,
μπότες και πέτσινα μπουφάν
φοράνε και κυκλοφορούν,
στην πόλη που περιπολούν
σα κλέφτες, οι αστυνόμοι.

Και στ’ οχυρό των Αθηνών,
πάνω στις βίγλες των τειχών,
τη νύχτα ανάψανε φωτιές
κι ήτανε πολιορκητές
οι πολιορκημένοι.

Στην εποχή του κάτι σαν......

Στους τοίχους ψίθυροι, κραυγές,
μαύροι λεκέδες και μπογιές,
με το θυμό και τη ντοπή
πάνω στην κόκκινη γραμμή,
χορεύει η συγγνώμη,

Και στ’ οχυρό των Αθηνών.....

Στο νεκροθάλαμο μερτώ
τραύμα του δόρατος τυφλό,
ύψιλον πάνω στο κορμί,
σαν του αιώνα την τομή
ανοίγει κα βαθαίνει,

Εδώ που οι δρόμοι είναι παλιοί
αλλά η πόλη μας καλεί
για να εφευρεθεί ξανά,
μέσα από στάχτη και φωτιά
τούτο το αλογάκι.

Στη εποχή του κάτι σαν,
με σιδερένιο παραβάν,
κρυφτήκαν όλα, μονο εμεις
μέχρι το τέλος εκκτεμείς,
φορώντας κουστουμάκι.