Η ζωή μου ματωμένη,
σ’ ένα πάθος χαρισμένη,
σαν εικόνα ραγισμένη
που τη βλέπω και σωπαίνω.

Πριν να γίνουμε δυο ξένοι
άφησέ με να σ’ αγγίζω,
να σε θέλω, να ελπίζω
κι απ’ αγάπη να πεθαίνω.

Πριν μου φύγεις ξανά και σε χάσω
και την πόρτα του πόνου περάσω,
δώσ’ μου λίγες στιγμές να θυμάμαι,
όταν αύριο πάλι κοντά σου δε θα ’μαι.

Με δυο όνειρα λαθραία
και την πίκρα για παρέα
στη ζωή σου τη μοιραία
δίνω χρώμα και ουσία.

Μα πριν πέσει η αυλαία
κι η παράσταση τελειώσει,
πες μου κάτι που να δώσει
στο παρόν μου σημασία.