Δεν ήσουν τρένο φτερωτό
κι ας έπιανες τα εκατό
στην πρώτη κατηφόρα.
Όσοι μαζί σου ζήσαμε,
πατίνι σε βαφτίσαμε.
- Καλή σου ώρα.

Παίρναν φωτιά τα ρουλεμάν
κι έλεγε ο κόσμος, ωχ αμάν,
πού βτήκε τόση φόρα.
Κρεμόμουν από μια κλωστή,
μα σ’ είχα τόσο εμπιστευτεί.
- Καλή σου ώρα.

Μάνα μου κάνε το σταυρό σου,
σ’ αυτή την κατηφόρα ο γιος σου,
κατάφερε να μην τουμπάρει,
χωρίς ποτέ του να φρενάρει.

Τα ξύλα σου ήταν πανιά,
τα σίδερά σου τα σχοινιά
κι η τρέλα σου κατάρτι.
Μ’ αρμένιζες σ’ ωκεανούς,
στους παιδικούς μου ουρανούς
με δίχως χάρτη.