Με τα μάτια να σε βρέχω,
να μ’ αγγίζεις και ν’ αντέχω,
να σου δείχνω τα σημάδια
που κανείς δεν έχει δει
και μετά να μετανιώνω,
να σε λέω δολοφόνο
και να τρέμω μη σε χάσω
σαν παράλυτο παιδί.

Κι η φωνή να σιγοκλαίει,
να με σκάβει, να μου λέει
φύγε, μείνε στην καρδιά του
σαν ενθύμιο θανάτου.

Να κοιτάζω το κρεβάτι
και να σ’ αγαπώ με κάτι
που `χει μέσα του σκοτάδι
και φεγγάρι κι απειλή
μα να θέλω να το ζήσω
κι άλλο να σε βασανίσω
και να σε λατρεύω λίγο,
αν και θα `θελα πολύ.

Κι η φωνή να δυναμώνει,
να με σκάβει, να θυμώνει,
φύγε, μείνε στην καρδιά του
σαν ενθύμιο θανάτου.

Να σου λέω δε θ’ αργήσω
έλα εδώ να σε χτενίσω
να `σαι πάντα και για πάντα
ο μικρός μου αδερφός
κι όταν λείπεις να `χω ακόμα
μέσα μου, όλο σου το σώμα
και μετά να σε γεννάω
μ’ ένα πόνο κι ένα φως.

Κι η φωνή να με ρημάζει,
να με σκάβει να ουρλιάζει
φύγε, μείνε στην καρδιά του
σαν ενθύμιο θανάτου.