Περνούσε κάθε μέρα την ώρα τη γνωστή
με λιακάδα ή με βροχή.
Σμίγαν οι ματιές μας και οι μοναξιές,
σαν μιας καταιγίδας οι βροντές.

Περιμένω, περιμένω κάθε μέρα
να ζήσω την ίδια στιγμή
για να δω τον εαυτό μου
να περνάει απ’ το στενό μου
δίχως λόγο, δίχως αφορμή.

Δεν ξέρω τ’ όνομά του, πού μένει και πώς ζει
και ποια χρέη έχει φορτωθεί.
Ποιους θέλει ν’ αποφύγει και ποιον να ερωτευτεί
και σε ποια αγκαλιά να ζεσταθεί.