Αργά η ώρα και ξοπίσω μου αγρίμια,
μόλις γκρεμίστηκε ξανά η λογική.
Εγωισμέ πικρή κατάρα του Θεού,
γιατί δε φεύγεις όταν πρέπει,
παρά μεθάς τα πρέπει του δεσμού.

Κανένας δε σε κάλεσε στου κόσμου την γιορτή,
μα πάντα μένεις κι επιμένεις για αρπαγή.

Κάνω Θεέ μου προσευχή, στα χείλη σου να φτάσει,
να πεις εσύ του εγωισμού πως η καρδιά κοντεύει πια να σπάσει.

Μπορεί να νίκησε ξανά,
μπορεί τον κόσμο να χαλάσει
μα μόνος πάντα θα γυρνά
και την πληρότητα θα χάσει.

Καθένας είναι η επιλογή που διάλεξε να είναι
κι όταν μονάχος θα βρεθεί μπορεί πολύ αργά να είναι.