Τα βράδια γίνεσαι βοριάς
και με παιδεύεις,
το παραθύρι μου χτυπάς,
τι θέλεις, τι γυρεύεις.

Βαρέθηκα να με γυρνάς
στα περασμένα,
αέρας είσαι και φυσάς,
μα σκέψου με κι εμένα

Σαλπάρισα κι απόψε
μ’ ένα καραβι όνειρα,
αέρας πήρε τα πανιά
και στο γιαλό απόμεινα.

Τα βράδια γίνεσαι βοριάς
και περιμένεις,
πίσω απ’ τις γρίλιες της καρδιάς
μα δε μιλάς, σωπαίνεις.

Και τι να πεις, με τι φιλιά
να μ’ αναστήσεις,
αέρας είσαι μοναχά
γεμάτος αναμνήσεις.