Σαν φωτιά που δειλά αργοσβήνει
μα αφήνει καπνούς,
σαν βροχή που μπορεί να ποτίσει
κρυμμένους ανθούς.

Έτσι πίστευα πως στη ζωή μου
το φως θα σκορπάς.
Θα `σαι πάντα εκεί ό,τι και να συμβεί
θα μου τραγουδάς.
Όμως σ’ έχασα.

Ίσως φταίνε τ’ αστεία μου όνειρα,
τα ταξίδια χωρίς προορισμό,
ίσως φταις και εσύ που δεν έγινες
όλα όσα φοβόμουν εγώ.

Σαν κερί που απορείς μες στη θύελλα
πώς σιγοκαίει,
σαν φωνή που χωρίς να ρωτάς
επιμένει να λέει.

Έτσι κι ας μην το θες
επιστρέφω στο χθες βιαστικά.
Τι κι αν δεν είσαι εκεί η ελπίδα είσαι εσύ,
εσύ μοναχά.
Κι όμως σ’ έχασα.

Ίσως φταίνε τ’ αστεία μου όνειρα,
τα ταξίδια χωρίς προορισμό,
ίσως φταις και εσύ που δεν έγινες
όλα όσα φοβόμουν εγώ.

ίσως φταίνε και τ’ άδεια ξενύχτια μου
περιμένοντας κάτι να `ρθεί,
ίσως φταίνε τα τρύπια τα δίχτυα μου
που `χα ρίξει σε κάθε στιγμή.