Ένα δέντρο μια πέτρα αγαπούσε
που ήταν πλάϊ του αμίλητη για χρόνια.
Με τον ίσκιο του αγκαλιά σαν την κρατούσε,
στα κλαριά του σιωπηλά στέκαν τ’ αηδόνια.

Με τα φύλλα του τη σκέπαζε το βράδυ
σαν στολίδι, σαν πανάκριβο πετράδι.
Την ξυπνούσε μ’ ένα θρόϊσμα κάθε αυγή
κι ας μην ήξερε αν τ’ αγάπαγε κι αυτή.

Μα η μοίρα που ζηλεύει κάθε αγάπη,
το πικροφαρμακερό έβγαλε βέλος.
Κάτι έγραψε στου χρόνου το κιτάπι
και μ’ ένα της παιχνίδι έβαλε τέλος.

Κάποιος άρπαξε την πέτρα ένα βράδυ
και στο δέντρο πάνω χάραξε σημάδι
'’ Δε σ’ αγάπησα ποτέ αληθινά `'
και την πέταξε στης λίμνης τα νερά.