Σαν θάλασσα παράξενη η εδική σου αγκάλη
τη μια με βγάνει στ’ ανοιχτά την άλλη στ’ ακρογιάλι...

Σ'τσ’ αγάπης σου τη θάλασσα ποτέ δε θα ξεχάσω
πνιγόμουν και δε μού `δωσες το χέρι σου να πιάσω...

Ο δρόμος πάλι μ’ έβγαλε στο ακρογιάλι εκείνο
που μού `χες πει "για τίποτα στον κόσμο δε σ’ αφήνω"...

Μισό φεγγάρι πρόβαλε μα πως να πω μ’ αρέσει
που μου θυμίζει τ’ όνειρο π’ αφήκαμε στη μέση...

Χατήρι να σου χάλασα ποτέ μου δε θυμούμαι
γι’ αυτό να ξέρεις όσο ζω θα σου παραπονούμαι...

Άλλοτε μ’ ένα δάκρυ σου άλλοτε μ’ ένα βλέμμα
θα ξέρω πάντα αυτό που ζεις αν είναι αλήθεια ή ψέμα..................