'Εχω μια θλίψη που έρχεται απ’ την αρχή του κόσμου
μαζί με την βαθιά πνοή, την παγωμένη λάμψη.
Μπήκε στο πρώτο κύτταρο σαν μια μικρή ακίδα
κι ότι απ’ αυτό γεννήθηκε θέλησε να υποτάξει

Τ'αμέριμνα μικρά παιδιά, τα ζωα και τα δέντρα
ποτέ της δεν τα γλέντησε, δεν είχε τι να κάνει.
Μα αν έβρισκε συνείδηση, έβγαζε την βουκέντρα
κι έσπρωχνε την βαρύθυμη στην τρομερή χοάνη

Θλίψη σαν αδιόρατο βελόυδο, σαν μετάξι
Κανείς δεν την ανίχνευσε, δεν βρέθηκε ο τρόπος
Δε σου φωνάζει: `'είμ’ εδω'', κι ενώ όλα είναι εντάξει,
αυτή είναι που θα φταίει αν δε σε χωράει ο τόπος

Όπου τα λόγια είναι φτωχά, το πένθος είναι γλέντι
κι όπου μπορούν να ερωτευτούν η όμορφη κυρία
-που από τα ψώνια της γυρνά στο σπίτι ευτυχισμένη-
κι ο σκελετός που βρέθηκε κάπου στην Σιβηρία

Στρατιές περάσαν απο κεί, χαθήκανε στην δίνη
σε μια πραγματικότητα ρευστή σαν άγριο μέλι
οι ανήσυχοι σταυρώθηκαν, οι ήσυχοι τρομάξαν
κι ένας περίπου αλώβητος: `'ο κύριος δε με μέλει"

Θλίψη σαν αδιόρατο βελόυδο, σαν μετάξι
Κανείς δεν την ανίχνευσε, δεν βρέθηκε ο τρόπος
Δε σου φωνάζει: `'είμ’ εδω'', κι ενώ όλα είναι εντάξει,
αυτή είναι που θα φταίει αν δε σε χωράει ο τόπος