Όταν η αγάπη σου ανεμίσει το πανί
να μην κοιτάξεις πώς να βγεις απ’ την αρένα
να πάρεις φόρα και να τρέξεις με ορμή
χωρίς να έχεις δισταγμό, φόβο κανένα.

Κι όταν η πλάτη σου γεμίσει με σπαθιά
κι όλο ματώνεις σ’ ένα στάδιο που βρίζει
ούτε στιγμή μη μετανιώσεις για όλα αυτά
γιατί είν’ η αγάπη ένα πανί που ανεμίζει.

Όταν η αγάπη σου ανοίξει το κελί
να μην κουρνιάσεις φοβισμένος στη γωνία
να τρέξεις έξω προς το φως που σε καλεί
κι άσ’ τις σειρήνες να ουρλιάζουν με μανία.

Κι όταν γυρίσεις προδομένος στο κελί,
ένας φυγάς που `χε στα σύνορα ξεμείνει,
μη μετανιώσεις για όλα αυτά ούτε στιγμή
γιατί είν’ η αγάπη φυλακή που ανοιγοκλείνει.

Όταν στη μάχη η αγάπη σε καλεί
να μην πετάξεις την ασπίδα σου και τρέξεις
στάσου ακίνητος στην πρώτη τη γραμμή
με την ελπίδα νικητής να επιστρέψεις.

Κι αν απομείνεις μοναχός να πολεμάς
χωρίς πια δύναμη, γυμνός και πληγωμένος
μια μόνο σκέψη πριν το τέλος να κρατάς
πως είν’ η αγάπη ένας πόλεμος χαμένος.