Έλιωσε η νύχτα τα βήματά μας,
το βουητό της πόλης τρέμει
κάτι μας ράγισε το τζάμι
ίσως μας ράγισε ο χρόνος
σβήνω το φως και ξαναβγαίνω.

Φώτα. σειρήνες, διαβάσεις,
κόσμος στην πάνω τη γωνία
ξάφνου με πιάνει αγωνία
να σε κερδίσω αν θα προλάβω
κι αν θα χαθώ σε ποιον θα λείψω.

Δεν έγινε ο κόσμος
για να `μαστε μόνοι,
κρατήσου από μένα
και δες ξημερώνει.

Φόρεσα πέπλο σε καταιγίδες,
έσβησα χάτρες κι αποστάσεις,
βρήκα ένα δρόμο ξεχασμένο,
ένα παράδεισο κρυμμένο
που τόσο θέλω να στον μάθω.