Μικραίνει ο κόσμος
κι εγώ είμαι μόνος στο φως,
στο σκοτάδι κοιτώ.
Ανταύγειες μες στον Άδη,
κορίτσι από πορσελάνη
φωνάζει κι αυτό σ’ αγαπώ.

Ποιον να πιστέψεις
ο κόσμος είναι ο ψέφτης,
ο ψέφτης ο κόσμος που ζω
άσε τα λόγια, μας περάσαν χρόνια,
χρόνια κι ακόμα σ’ αγαπώ.

Φοβάσαι να κοιτάξεις
φωτιές που θα περάσεις,
το σώμα σου δρόμος στη ζωή.
Ξυπνάς μες στους χειμώνες
του κόσμου οι αιώνες,
το γέλιο σου καθαρή πηγή.