Μια μέρα όταν πια δε θα ψάχνουμε καταφύγιο για τη νύχτα
όταν ο οδηγός του ταξί δε θα ξέρει που πάμε
όταν ο νυσταγμένος υπάλληλος στη ρεσεψιόν δεν μας γνωρίσει
έξω τα σκουπιδιάρικα θα πληγώνουν τη νύχτα.

Μια μέρα δε θα έχουμε πια τον καιρό δικαιολογία
για να κρατηθούμε σφιχτά σ’ έναν βρεγμένο δρόμο
άραγε τι θα συμβεί όταν διαλυθεί η ομίχλη
όταν πάψουν οι φωτεινές επιγραφές να θυμίζουν Μανχάταν.

Περιστρεφόμενοι δρόμοι, καρουσέλ της ρουτίνας
κουκκίδες που ονειρεύονται σ’ ένα αδιάφορο σύμπαν
ίσως να ψάχνουμε ακόμα τη μαγεία κομματιασμένη
στις online ζωές μας και τα φίλτρα του instagram.

Και ανάμεσα στις ανεμοδαρμένες συζητήσεις μας θα φέγγει
ένα διανυκτερεύον παντοπωλείο
σαν σταθμός πρώτων βοηθειών
για τα μεγάλα μας σχέδια που ναυάγησαν
για τα ορφανά ερωτόλογα κουρασμένων εραστών
για πλανόδιους μάγους
μετανιωμένους προφήτες
και ποιητές με hangover.

Κι εκεί, στις ανεμοδαρμένες συζητήσεις μας
το θαύμα ξενυχτάει ανάμεσά μας χαμογελώντας.