Στης νύχτας το περπάτημα
και στης αυγής το ύπνο,
θα προχωρώ ανάποδα
μες στης ζωής τον κύκλο.

Εγώ τις πίκρες θα γλεντώ
κι απ’ τις γιορτές θα λείπω,
στους πεθαμένους θα μιλώ,
στους ζωντανούς δε θ’ απαντώ,
τον κόσμο εγκαταλείπω.

Στης νύχτας το ξημέρωμα
και στης αυγής τη δύση,
τ’ αντίθετα θα ένωνα,
μα ποιος θα με αφήσει.

Στον πόνο σου πρέπει να κλαις
και στις χαρές να μένεις,
τα λόγια είναι να τα λες,
στον κόσμο ανήκεις θες δε θες,
δεν ζεις όταν πεθαίνεις.