Αυός ο δρόμος που γελάει
με λεπτοδείχτες σε κεντάει,
στους αριθμούς του σε κρεμάει
και τις πληγές μετά μετράει,
μα ίδιος πάντα ο κόσμος.

Και συ μονάχος τι να πεις
και ποιον αέρα να αισθανθείς,
σε πια αγγαλιά να ζεσταθείς,
στη μοναξιά σου να πνιγείς,
τελείωσε ο χρόνος.

Βαριές οι σκέψεις του μυαλού
βαριές και οι ανάσες,
μήπως και ζούμε κάπου αλλού,
που όνειρα δένουνε αλλού,
τελείωσε ο χρόνος.