Αυτόν τον κόσμο θέλω
να `ναι ζεστός, να χτυπάει σαν τη φλέβα,
αγνό ποτό σαν της νιότης το αίμα,
άγριο ποτάμι μπροστά να ορμάει
και να κυλάει... και να κυλάει...

Αυτόν τον κόσμο θέλω,
ποτέ να μην περιμένει,
όλο τον φόβο μ’ ελπίδα να ρένει,
να τον ξεπλένει... να τον ξεπλένει...

Αυτόν τον κόσμο θέλω,
αυτόν τον κόσμο θέλω,
μια ζωγραφιά παιδιού
με ένα αστείο πινέλο.

Αυτόν το κόσμο θέλω,
πανίσχυρο σαν την πρώτη αγάπη,
να μην ανοίγει τα πόδια στα πάθη,
να `ναι ουρανός που τα σύννεφα πνίγει,
να μας τυλίγει... να μας τυλίγει...

Αυτόν τον κόσμο θέλω,
στην αγκαλιά του να κλείνει το τραύμα,
να `ναι το βρέφος στο πρώτο του κλάμα
κι όχι ρεκλάμα... όχι ρεκλάμα...