Μες στους καπνούς και τα τσιγάρα
αποσκευές πάνω στη σχάρα
αφήνω πίσω ό,τι με πειράζει
χιλιόμετρα, κενό και τέρμα γκάζι.
Κι αυτός ο κόμπος που πνίγει το λαιμό μου
θα σε χρεώνει πάντα στο λογαριασμό μου
για να θυμάμαι πόσα πήγανε χαμένα
μέσα στα λάθη από σένα.

Κρίμα να λες πως μ’ αγάπησες πολύ,
πέφτεις σε λάθη και σε σφάλματα, τρελή.
Κρίμα για μένα που σ’ αγάπησα πολύ,
παίρνω το δρόμο που δεν έχει επιστροφή.
Κρίμα να λες πως μ’ αγάπησες πολύ.

Θα φύγω μέσα στο σκοτάδι
με μια φυγή χωρίς σημάδι
χωρίς ν’ αφήσω πίσω μου αιτία
που θα `βγαζε στην ίδια απελπισία.
Κι αυτός ο δρόμος που παίρνω θα με βγάλει
στο πουθενά και στο μηδέν που φτάνουν κι άλλοι,
αυτοί που ζούνε τη ζωή τους δίχως μέτρα
γιατί η καρδιά τους είναι πέτρα.