Έχει η νύχτα θάνατο,
η μέρα αλυσίδες,
έχει η καρδιά το φάρμακο
και τρέφει τις ελπίδες.

Καιν’ ακόμα στην καρδιά μου
χιόνια και ψηλά βουνά
και η νίκη η χαμένη
την ψυχή μου τυραννά.

Αχ, βουνά με τον καημό σας
ποιος θα γιάνει τις πληγές,
ποιος θα με παρηγορήσει,
ποιος θ’ ακούσει τις φωνές.

Τον καημό πατρίδα κράτα
σαν καράβι στον καιρό,
ώσπου να `ρθει η λευτεριά σου
τη χαρά σου να χαρώ.