Εκείνος τυλιγμένος σ’ ένα μαύρο μπουφάν
πουλάει την αγάπη του όπου βρει δωρεάν
στου άδικου βουλιάζει την νιρβάνα
κάθε μέρα και λέει Ο.Κ.

Εκείνη ονειρεύεται καυτούς προβολείς
το σώμα της αδέσποτο πεδίο βολής
τους ώμους της αδιάφορα στο ψέμα
τους σηκώνει και λέει Ο.Κ.

Εκείνος την καρφώνει μ’ ένα βλέμμα σπαθί
ρισκάρει και στο πνεύμα της να μπει προσπαθεί
Το ξέρει πως στο τέλος αν θα χάσει
το παιχνίδι δε λέει

Μα κείνη μια πυθία με τα μάτια κλειστά
αιώνες δικασμένη να μαντεύει σωστά
την καύτρα του τσιγάρου της κοιτάζει
κι από μέσα της λέει Ο.Κ.

Εκείνος στο γκρεμό του απαθής εντελώς
απ’ έξω καθώς πρέπει κι από μέσα τρελός
τη στάχτη του τινάζει στο μεγάλο στο τασάκι
και λέει Ο.Κ.

Εκείνη μια μουτζούρα σε σκισμένο καμβά
τα βάζει με την τύχη που της πήγε στραβά
στη δύση του θριάμβου της αδειάζει
το ποτήρι και λέει Ο.Κ.

Εκείνος τώρα παίζει με χαρτιά ανοιχτά
τον πόνο του γουστάρει να της πει φωναχτά
τη βλέπει να σηκώνεται πως θα ’ρθει κατά πάνω του –λέει!

Μα εκείνη που γεννήθηκε να παίζει κρυφτό
να γίνει το φεγγάρι του δεν ήταν γραφτό
αφήνοντας ερείπια την πόρτα κλείνει
πίσω και λέει Ο.Κ.