Μια στο μηδεν, μια στ’ άπειρο,
το βήμα μου τ’ ανάπειρο,
της χώρας μου δραπέτης.
Χωμένος μες στην καταχνιά,
το κρύο και την παγωνιά
ανάξιος επαίτης,
ακούσιος επαίτης.

Μα της ζωής τ’ απόνερα,
χάθηκαν στα λασπόνερα.

Ψαρεύω σε θολά νερά
την πλάνα σου την ομορφιά
κι εσύ άστοργα σφυρίζεις.
Μα ό,τι κι αν θέλει η καρδιά.
άτιμη αναπαραδιά,
στον άανεμο σκορπίζεις.