Νύχτα πυκνή, μα δες…προβολείς αν ρίξεις
Πόσο απέχει απ’ το χώρια το μαζί
Όσο μια πόρτα απ’ τη διπλανή ζωή
Αν την διαρρήξεις
Νύχτα συχνά, ρωτάς ετοιμόρροπά σου
Αν είμαι ακόμα δεδομένο ανοιχτό
Τις πιθανότητες θα σου τις πω εγώ
Που `χω για μάρτυρα καμένο ουρανό

Άστα όλα κι έλα… τι ζητάω
Μακριά σου δύσκολα περνάω
Όσο σε θυμάμαι, με ξεχνάω όμηρο εδώ
Άστα όλα κι έλα… μεγαλώνω
Ό,τι μας χωρίζει, στο χρεώνω
Ένας κόκκος άμμου ήταν μόνο
Το `δες για βουνό
Δε σηκώνω άλλο… τόσο πόνο
Έλα, σ’ αγαπώ

Νύχτα πυκνή μπορείς, τώρα να την σκίσεις
Να το μικρύνεις το «τελείως μακριά»
Τον ήλιο που `μεινε στης δύσης τη μεριά
Να φοβερίσεις
Νύχτα κι εχθροί παντού… και το σύνορό σου
Σαν το ατσάλι αδιαπέραστο κι αυτό
Αν δε γυρίσεις, πώς θα ζω… τι θα `μαι εγώ
Δίχως ταυτότητα, κανέναν εαυτό

Την αγάπη σαν εχθρό σου φοβάσαι
Πλάτη πλάτη με τα «θέλω» κοιμάσαι
Τα `χω βάλει μαζί σου, που φτάσαμε εδώ