Μου είχε πει με μάτια δακρυσμένα
πως μ’ αγαπά και μου `χε ορκιστεί
μου είχε πει σε χρόνια περασμένα
παντοτινά πως θά `μενε πιστή.

Πόσοι λυγμοί, πόσα φαρμάκια ήπια
κι αν μια ζωή θυσίασα γι’ αυτή
ήρθ’ η στιγμή που μπρος μου βλέπω ερείπια
την ευτυχία που είχα ονειρευτεί.

Γιατί να πιω
για λόγο ποιο
είμ’ απ’ τον πόνο στουπί.
Τη συγχωρώ
κι αδιαφορώ
ο΄τι ο κόσμος κι αν πει.

Γιατί να πιω
για λόγο ποιο
το κρασί τι να το κάνει
πιο πολύ θυμάμαι
νύχτες δεν κοιμάμαι
όταν θέλω να ξεχάσω και μεθώ.

Με τρελαίν’ η ζήλεια
για τα δυο της χείλια
όταν καμια φορά τα χάσω θα χαθώ
ο, τι κι αν πω
τ’ ειν’ αν χαθώ
τάχα γιατί να ντραπώ.