Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.

Μνήμη του λαού που σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω

Εσύ μόνη απ’ τη φτέρνα τον άνδρα γνωρίζεις.
Εσύ μόνη απ’ την κόψη της πέτρας μιλάς.
Εσύ την όψη των αγίων οξύνεις
κι εσύ στου νερού των αιώνων την άκρη σύρεις
πασχαλιάν αναστάσιμη.

Αγγίζεις το νου μου και πονεί το βρέφος της Άνοιξης.
Τιμωρείς το χέρι μου και στα σκότη λευκαίνεται.
Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη.
Πάντα πάντα τη λάμψη περνάς
για να φτάσεις ψηλά τα βουνά τα χιονόδοξα.

Όμως τι τα βουνά Ποιος και τι στα βουνά.

Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.