Μέσ’ στη ζωή μου πέρασα μπόρες,
φτώχεια, ορφάνια και κατοχή,
μα δε φοβήθηκα σ’ αυτές τις ώρες,
όσο φοβήθηκα τη φυλακή.

Καταραμένη φυλακή, πόρτα καταραμένη,
σε είδα, σε δοκίμασα, που να `σαι ξορκισμένη.

Σαν πέσεις μέσα σε απαρνιούνται
γνωστοί και φίλοι και συγγενείς
κι ό,τι κι αν έκανες, γι’ αυτούς, ξεχνιούνται
και δε ρωτάνε, πεθαίνεις, ζεις.

Καταραμένη φυλακή, πόρτα καταραμένη,
σε είδα, σε δοκίμασα, που να `σαι ξορκισμένη.

Κι εγώ δεν ήθελα τέτοιες παρτίδες,
αλλά ας όψεται κάποια ψυχή
και τώρα βγαίνω πια, όλο ρυτίδες,
να περπατήσω μέσ’ στη ζωή.

Καταραμένη φυλακή, πόρτα καταραμένη,
σε είδα, σε δοκίμασα, που να `σαι ξορκισμένη.