Οι πιο όμορφες στιγμές, αυτές που περνώ
φωνές μες στα βράχια της μνήμης, σαν τότε
που γέμιζε η νύχτα αστέρια, θαρρώ
και πέφταν στο τζάμι σαν πύρινες φλόγες

Φωτιές των ονείρων, της νύχτας φωτιές
που η μνήμη κρατά αιώνια αναμμένες
ανέγγιχτες, αμόλυντες στου χρόνου τη σκόνη
κι αέρας της λήθης κοντά δε ζυγώνει
μον’ μένει μακριά, αλλού να φυσά...

Λήθη ειν'το φως του ήλιου του ψεύτη
σκεπάζει βουλές, σκεπάζει επιθυμίες
το πλανεμένο άνοιγμα του βλεφάρου
απλώνει σεντόνι στης νύχτας το φως

Οι πιο όμορφες στιγμές, αυτές που περνώ
στης Κυριακής το ξύπνημα, νομίζω ξεκινάω
μα πάνω στο τοίχο, τρεις δέσμες φωτός
σαν κάγκελα φυλακής να μοιάζουν, γερνάω...