Θυμάμαι ακόμα,
να γυρνάς με πόδια λασπωμένα
σαν δερβίσης πάνω στο δικό μου σώμα·
κύκλους άδειους να αφήνεις.

Θυμάμαι ακόμα,
να με πνίγεις σα μωρό στα χάδια.
Nα μετρήσω -μού πες- θέλω τα φεγγάρια.
Aύριο, πάλι, θα γυρίσω.

Να `σουν βοτάνι στο βουνό
σαν σε φιλώ να ξεχνώ
το γλυκό σου πόνο.
Να `σουν βοτάνι στο βουνό
σαν σε φιλώ να ξεχνώ
το γλυκό σου πόνο.

Θυμάμαι ακόμα,
σ’ ένα δρόμο να χτυπιέσαι μόνη
κι ο αέρας απ’ τ’ αμάξια να σηκώνει
το γδαρμένο σου φουστάνι.

Κι όλο θυμάμαι
να χιονίζει στ’ άδειο μου τραγούδι
κι εγώ να φορώ το κάτασπρο κοστούμι
με το ματωμένο πέτο.